Bez tytułu

Dziwne, że takie myśli przychodzą do głowy jedynie pod wpływem silnych emocji. Zawsze wtedy jak jest bardzo źle, albo jak rzeczywistość zdaje się być bardziej kolorowa niż wyczekiwany sen.

Sinusoida nastrojów i odwieczny dialog z samą sobą. 

„Nie dzieli nas nic, nie dzieli nas nic prócz oceanu marzeń..” ?

Już nie. Już marzenia też mamy wspólne.

Szukając drogi do nowego startu. Bo chyba o to właśnie chodzi.

Mimo zwątpień i psychicznej presji wiem, że będzie mi brakowało tego rozdziału w życiu.

To niby tylko 3 lata. A jednak można się przyzwyczaić.

Ale każdy koniec wyznacza początek czegoś nowego.

Pozostaje tyko wierzyć w to, że to nowe będzie jeszcze lepsze.

…a wystarczy tylko zrealizować marzenia..

...świat na wyciągnięcie ręki...?

Najważniejsze nie jest dojść,

ale iść wciąż przed siebie nie zatrzymując się.

W takich chwilach czuję, że jestem w stanie

poradzić sobie ze wszystkim.

Czy nie jest wielką rzeczą znaczyć dla kogoś wszystko?

Mówią, że nie ma takiej fantazji, której wola i rozum ludzki nie przekształciłyby w rzeczywistość.

I tego się trzymajmy.