Bez tytułu
19 lutego 2006, 00:03
A marzenia?
Poczuć zapach skoszonej trawy.
Znalezć się w miejscu odległym od jakiejkolwiek cywilizacji.. pod niebem pełnym gwiazd.
Pobiec gdzies daleko. Nie zatrzymujac się aż do wyczerpania wszystkich sił, lub do momentu, kiedy muzyka przestanie grać. Tak zupełnie bez zadnego celu. Po prostu biec przed siebie.
Kochać. Bez zadnych zwatpien. Bez niepewnosci. I być kochaną.. czuć się naprawdę potrzebna. i być tak blisko. Tak, że bliżej już nie można.
Zatanczyć w swietle reflektorów. Rumbę, albo sambę. Tak prawdziwie.
Obudzić się z ta słodka mysla spełnienia.. po osiągnięciu czegos, na co sama zapracowałam. I moc być z siebie naprawdę dumna.
Poczuć wiatr we włosach. Niesamowita prędkość. Latać, skakać..
Byc i trwac... i znow poczuc sie naprawde szczesliwa, szczesliwa bedac obok Niego.
Znalezć się wsród fal, przezwycięzajac własny strach i słabosci. Znów mieć przed oczami żagle na tle niebieskiego, nieba, lub różowego zachodu słonca. Włóczyć się po swiecie z ludzmi, z którymi można wszystko. Bo tylko oni to rozumieją. I czuć adrenalinę.. ale taka, której nie da się opisać słowami.
Oddać swój umysł muzyce. O niczym nie myśleć. Po prostu ruszać się w jej rytm i czuć ta magię.
Choć jeszcze raz. I już nic więcej.
Za taka wolnoscią tęsknię najbardziej.
Często w duszy mi dzwoni pieśń, wyłkana w żałobie,
O tych dwojgu ludzieńkach, co kochali się w sobie.
Lecz w ogrodzie szept pierwszy miłosnego wyznania
Stał się dla nich przymusem do nagłego rozstania.
Nie widzieli się długo z czyjeś woli i winy,
A czas ciągle upływał - bezpowrotny, jedyny.
A gdy zeszli się, dłonie wyciągając po kwiecie,
Zachorzeli tak bardzo, jak nikt dotąd na świecie!
Pod jaworem - dwa łóżka, pod jaworem - dwa cienie,
Pod jaworem ostatnie, beznadziejne spojrzenie.
I pomarli oboje bez pieszczoty, bez grzechu,
Bez łzy szczęścia, bez jednego uśmiechu.
Ust ich czerwień zagasła w zimnym śmierci fiolecie,
I pobledli tak bardzo, jak nikt dotąd na świecie!
Chcieli się jeszcze kochać poza własną mogiłą,
Ale miłość umarła, już miłości nie było.
I poklękli spóźnieni u niedoli swej proga,
By się modlić o wszystko,
Dodaj komentarz